Rúa Sada D'area

Sada, 1958

Nesta rúa chea de hortas, na que tamén había unha eira, o día no que se mallaba o trigo era festa. O traballo era para os maiores e a festa para os nenos. Tirábamonos de espicho na palla e axudábamos a carretar os monllos e darllos aos homes para metelos na máquina de mallar. Despois facíase un palleiro de grandes dimensións. O que se ve na foto era o de Maruja e Marcial e xuntábase moita xente para axudar.Despois habia unha boa merenda.
Por esa costa que sube a man dereita, casi no final estaba o pozo do Ferreiro, con unha das mellores augas (por non dicir a mellor) de toda a bisbarra. De manantial natural todo de pedra e si te asomabas e mirabas a o fondo(que non se via) sentías como a auga que caia po las paredes chocaba a o final e facia coma música ¡tamén desapareceu!. Puxérolle seis pisos enrriba.Bueno,non quero faltar a verdade, e a seu manantial disque ainda se pode ir levantando a trampilla que hay no sótano do edificio. Igual ten a misma melodia.
As mulleres que pasean por aquela Sada D'area tan fachendosas son irmás, tías e primas. Veñen sendo, de esquerda a dereita: a filla do Inglés, Mercedes, Olga, Modesta e Xulia. Nunca pensaron que de alí a uns 54 anos esta rúa sería coma un túnel.